Son yazımızda terörün parayla beslendiğinden bahsetmiştik. Peki  terör hangi parayla besleniyor? Bunu zaman zaman konuşuyor ve yazıyorsa da üzerine düşünenlerimiz,  ölümler durmuyorsa ve altı yaşında bir çocuk parkta oynarken sırtına saplanan bir mermiyle ölüyor ve faili bulunamıyorsa Levent KIRCA’nın meşhur sözü akla geliyor: NE OLACAK ŞİMDİ?

Yıllar boyu ülkemizde silah bulundurmak, silah taşımak konusunda tartışmalar izledik. Yasama organına iletilen dileklerin, yürek yangını feryatların listesi uzundur diye düşünüyor insan. Buna karşılık yapılan hukuksal düzenlemeler her ne oldu ise de bir metropolün en işlek caddesinde birileri birbirine silahlarını doğrultup şuursuzca ateşleyebiliyor; birileri egemenlik alanınızda askerinizi, polisinizi, çocuğunuzu, eşinizi, dostunuzu bir poligonda atış yaparcasına hunharca öldürebiliyor da donup kalıyorsunuz! Yeni soru şu: Bunca terör eylemi ve saldırısı diyelim ki sınır ötesi güçler tarafından destekleniyor ve tahrik ediliyor; mücadelede sıkıntıya düşüyoruz. Peki her nevi hukuksal gerekler yerine getirilerek edinilmiş silahlarla şehrin orta yerinde fütursuzca “çatışırken” insanların yaşamlarını hiçe sayanlar ne oluyor? Onların mermisi faturalı olduğu için ve vergisi ödendiğinden bir sorun oluşturmuyor mu? Yanıt inanın bende yok!

Doğusundan batısına kuzeyinden güneyine, göreli farklar bir yana, düğünde, ay tutulmasında, kederde, öfkede, neşede ve aklınıza gelebilecek her türlü duygu alanında “bir silahın tetiğine bir kemanın yayıyla müzik yaptığını düşünürcesine keyifle dokunan” toplumların istatistiği var mıdır dünyada! Bu istatistikte yerimizi merak etmeye gerek var mı sizce! Naçiz görüşüm birinci sıranın bize ait olacağıdır. Bu feryadımız toplumumuzadır. Devlete rağmen ve hukuka meydan okurcasına eli beline kolayca giden insanımızadır.

Tespit tamam, çare nedir? Eğer bir ülkede(bir sistemde) tüm refah sorunlarına karşın, “kolay para kazanmak” konusunda mahareti olanların cesareti kırılmazsa devlete ve hukuka meydan okumak konusunda sadece fiziksel olarak değil, ekonomik anlamda da bir güç oluştururlar. Aslında fiziksel güçleriyle ekonomik güçleri arasında da karşılıklı besleme söz konusudur. Önceleri kolay para kazanmak için devleti ve hukuku korkutmaya dair eylemler sergileyenler, para kazandıkça ve kontrol dışı kaldıklarını gördükçe bu kez paralarını egemenlik unsuru olarak kullanmaya başlarlar. Parktaki bir çocuğa gelip sırtından saplanan merminin bir bedeli vardır! Eğer paranız yoksa bu mermiye sahip olamazsınız. Soruyu yinelemekte yarar var: MERMİNİN FATURASI VARSA NE OLACAK(!).

Her daim değinilmeye çalışıldığı üzere yine günü geldiği düşüncesiyle naçiz ve ömrümüzce yineleyeceğimiz isyanımızı ifade etmek isteriz: Vergi çok şeydir; ancak her şey değildir. Varsın vergisi olmasın bazı kazançların! O kazançlar ki mermiye, rokete, kalaşnikofa, bombaya dönüşüp insanımızı yok edebilmektedir; onlar faturası olsalar da bu ülkenin onur ve namusuyla yaşam mücadelesi yürüten yatırımcısıyla, esnafıyla, ücretlisiyle, memuruyla, işçisiyle aynı vergi dairesinin mükellefi olma onurunu paylaşamamalıdır! Onlar kirli paraları için fatura düzenleyip defter tutamamalıdır! Onlar başka bir düzlemde hukukun vereceği hükmün mahkumu olmalıdırlar. Derhal!

İnsanlarımızın nedensizce yitip gitmelerine mahkum kalmamak ve bu uğurda toplumsal bir şuur birliği ile faillere  “DUR!” diye haykırabilmek dileğiyle.