İdari ve mali paylaşımı doğuran nedenlerden belki de en önemlisi merkezi yönetimle yerel yönetimler arasındaki vergileme yetkisidir. Tüm sorun gelir kaynaklarının hangi idare tarafından nasıl ve ne şekilde vergilendirileceği ve hangi idare tarafından vergi salınacağıdır. Vergilendirme yetkisi devletin kamu giderlerini kırşalamak üzere gerçek ve tüzel kişiler üzerinde koyduğu her çeşit mali yükümlülüğe ilişkin yetkiyi ifade etmektedir. Devlet bu yetki sonucu elde ettiği geliri değişik amaçlarla kullanabilir. Bunun belli başlı iki amacı var; biri “fiskal” diğeri “extra fiskal” mali amaç olarak düşünülebilir. Mali amaç söz konusu olduğunda vergilendirme yetkisinin temel kullanım amacı kamu giderlerinin finansmanı olmaktadır. Ekonomik ve sosyal gelişmeye uygun olarak artma ve genişleme gösteren günümüz sosyal refah devletinin başlıca sorunları ekonomik gelişme ve refah yönünden ele alınmış olduğu görülmektedir. Devlet anlayışındaki değişmelere uygun olarak, vergilendirme yetkisinin kullanım amacı da değişmiştir. Devlet bu yetkisini sadece fiskal amaçlar için değil extra fiskal amaçlar için de kullanmaya başlamıştır. Vergilendirme yetkisi devlet yönetim şekline göre de değişiklikler arz edebilmektedir. Gerek federe devletlerde gerekse üniter devletlerde vergilendirme yetkisinin kullanımı konusunda değişik yöntemler uygulanmaktadır. Devletlerin gelişmişlik ve geri kalmışlık düzeyleri, merkezden yönetim, yerinden yönetim gibi şekilleri de vergilendirme yetkisi konusunda değişiklikler ortaya koymaktadır. Ancak hangi yönetim şeklinde olursa olsun, vergilendirme yetkisinin sadece kamu tüzel kişiliğine ait olduğu bir gerçektir.