Off shore bankacılık (kıyı bankacılığı) yurt dışında toplanan fonların yine yurt dışında kullandırılmasını amaçlayan uluslararası bir bankacılık türünü ifade etmektedir. Bankaların fon maliyetlerini azaltmak ve bankacılık ve kambiyo mevzuatı hükümlerine tabi olmadan faaliyette bulunmak amacıyla off shore bankacılık (kıyı bankacılığı) faaliyetlerinde bulundukları görülmektedir. Yurt dışında genellikle vergi cenneti olarak adlandırılan merkezlerde veya düşük vergi oranlarının geçerli olduğu ülkelerde yürütülen off shore bankacılık faaliyetleri bankalara çeşitli avantajlar sağlamaktadır. Off shore bankalar, faaliyette bulundukları ülkelerde vergiye tabi olmamakta veya yıllık cüzi bir vergi ödenmektedir. Diğer yandan, bankaların yurt dışındaki off shore şubeleri için kabul ettiği mevduatlara karşılık ayırma yükümlülüğü bulunmamakta ve bu mevduatlar için tasarruf mevduatı sigorta fonuna prim ödenmesi de gerekmemektedir. Bu avantajlar sayesinde off shore bankalar, yurt içindeki bankalardan daha düşük maliyetlerle bankacılık faaliyetinde bulunmakta ve mevduat sahiplerine normal mevduat faizinin üzerinde bir faiz geliri elde etme imkanı sunmaktadır. Daha yüksek oranda faiz sağlanmasında bu nevi mevduatlardan elde edilen faiz gelirlerinden gelir vergisi tevkifatı yapılmaması nın da önemli bir rolü bulunmaktadır. Off shore banka müşterileri, Türkiye’deki banka şubeleri vasıtasıyla off shore banka nezdinde hesap açtırmakta ya da varolan hesaplarına ilişkin işlemler yapmaktadır. Bu işlemler yurt içindeki bankadan genellikle yurt dışındaki off shore bankaya havale yapılması veya yurt dışından gelen havalelerin yurt içindeki mevduat sahibine ödenmesi şeklinde gerçekleşmektedir. Bu yazımızda, Türkiye’de yerleşik gerçek kişilerin off shore bankalardan 2003 yılında elde ettiği faiz gelirlerinin vergilendirilmesi ve beyanı ele alınacaktır.