En az geçim indirimi müessesesi, vergi sistemlerinde, mükelleflerin asgari yaşam düzeyine yeteceği düşünülen gelir tutarını vergi dışında bırakmayı sağlayan ve bu şekilde temel yaşam hakkını garanti altına almaya yarayan uygulamaların başında gelmektedir. Diğer çoğu kamusal politikada olduğu gibi, en az geçim indirimi şeklindeki bir politika uygulamasında da salt düzenlemenin sistem içerisinde yer alıyor olması, genel kabul gören tanımının gereklerini karşılıyor anlamına gelmemektedir. Bu çalışmada en az geçim indirimi müessesesinin, ülke düzenlemelerindeki farklılıklar sonucunda etkinlik düzeyinin nasıl değiştiği ABD ve Türkiye örnekleri üzerinde incelenmiş; uygulamanın limit, kapsam ve yöntem bakımından sergiledikleri farklılaşmanın düzenlemenin başarısını önemli ölçüde etkilediği sonucuna ulaşılmıştır.
The institution of minimum living allowance is the leading practice that enables assuring the inherent right to life since it allows for excluding the amount of income that is thought to be sufficient for minimum standard of living of taxpayers in tax systems. As in many other public policies, the sole fact that a policy implementation as in the case of minimum living allowance is included in the system does not mean that it meets the requirements of its generally accepted definition. In this study, the change in the level of effectiveness of the institution of minimum living allowance was examined by using USA and Turkey examples; and it has been concluded that the variation in the limit, scope and method of the practice affects the success of the regulation to a considerable extent.