3239 sayılı Kanunla Kurumlar Vergisi Kanunu’nun birinci maddesindeki kurumlar vergisi mükellefleri arasına iş ortaklıkları eklenmiş, mükerrer 6’ıncı maddesinde ise tanımı yapılmıştır. Anılan Kanunun gerekçesinde Türkiye’nin dış dünya ile olan ekonomik ilişkilerinin artması sonucu “İş Ortaklığı (Joint Venture)” şeklindeki kuruluşların sayısının giderek arttığı, bu kurulların kazancı paylaşmak amacıyla kurulan ortaklıklar olup, belli bir işin birlikte yapılmasını müştereken taahhüt eden kuruluşlar olduğu belirtilmiştir. İş ortaklıkları, her ortağın işin belli bir bölümünün yapımını taahhüt eden konsorsiyumlardan bu yönüyle ayrılır. Şahıs şirketleri veya gerçek kişilerin kurumlarla ya da kurumların kendi aralarında oluşturdukları bu tür ortaklıklar 3239 sayılı Kanundan önce yürürlükteki mevzuata göre adi ortaklık sayılmaktaydı. İş ortaklıklarının Kurumlar Vergisi mükellefleri arasında sayılmasındaki amaç; bu kuruluşları vergi mevzuatı yönünden disiplin altına almak idi. Bu konudaki düzenlemeler 31 seri no’lu Kurumlar Vergisi Genel Tebliği ile gerçekleştirilmiştir. Ancak 4369 sayılı Kanunla mükerrer 6’ıncı maddede yapılan değişiklik ile iş ortaklığı olarak mükellefiyet tesis ettirmek ihtiyari hale gelmiştir. Ayrıca Kurumlar Vergisi Kanunu Geçici 27’inci maddesinde “4369 sayılı kanunun yayımı tarihinden itibaren bir ay içerisinde mükellefler vergi dairesine başvurarak Kurumlar Vergisi Kanunu’nun bu kanunla değiştirilen mükerrer 6’ıncı maddesindeki ihtiyarilik hakkından yararlanabilirler. Bu hükmün uygulanmasına ilişkin usul ve esasları tespit etmeye Maliye Bakanlığı yetkilidir.” denilmiştir. Maliye Bakanlığı 59 seri no’lu Kurumlar Vergisi Genel Tebliği ile gerekli düzenlemeleri yapmıştır. Yazımızda sırasıyla iş ortaklığı ile adi ortaklık vergisel yönüyle incelenecek, karşılaştırılması yapılacak, bir örnek yardımıyla vergi yükü açısından her iki alternatifin avantaj ve dezavantajları ortaya konulacaktır.