193 sayılı Gelir Vergisi Kanununa göre ücret, işverene tabi ve belirli bir işyerine bağlı olarak çalışanlara hizmet karşılığı verilen para ve ayınlar ile sağlanan ve para ile temsil edilebilen menfaatlerdir. İşverenler tarafından emeklerinin karşılığı olarak çalışanlara ödenen ücret nakit olarak ödenebileceği gibi ayni1 ücret ödemesi şeklinde de yapılabilmektedir. Ücret ödemelerinin vergilendirilmesi esasen diğer gelir unsurlarına göre önemli farklılıklar içermektedir. İşverenler kendi mevzuatları veya toplu iş sözleşmelerinin gereği olarak çalışanlarına ayni ücret ödemesinde bulunmaktadırlar. Ayrıca, ayni ücret ödemesi ise ücret ödemesinin vergilendirme zorluğunu daha da artırmaktadır. Ülkemizde özellikle Ramazan ayında ve dini Bayramlarda işverenlerin ihtiyari olarak çalışanlarına sağladığı ayni yardımlar daha çok artmaktadır. Hizmet erbabına işverenler tarafından yapılan ayni ücret ödemelerinde gelir vergisi, katma değer vergisi, damga vergisi kanunları ile ve vergi usul hükümlerine göre bazı vergisel yükümlülükler söz konusu olmaktadır.
According to the Revenue Tax Law No. 193, wages are interests that can be represented by money and income in kind, provided to the employees who are subject to the employer and to a certain workplace. The wages paid by the employers can be paid in cash or in the form of the income in kind payment. The taxation of wage payments mainly involves significant differences from other income elements. Employers pay the income in kind their employees as required by their legislation or collective bargaining agreements. In addition, the income in kind payment increases the taxation difficulty even more. In our country, the same kind of benefits provided by employers are increasing voluntarily to their employees, especially during Ramadan and religious holidays. There are some tax liabilities in the income in kind payments made by the employers to the service worker, such as income tax, value added tax, stamp tax laws and tax procedural provisions.