Vergi Usul Kanunu’na (V.U.K.) aykırı hareket edenler bu kanunun ceza hükümleri başlıklı dördüncü kitabında yer alan vergi cezaları ile cezalandırılırlar. Vergi kanunlarının şekil ve usule ilişkin hükümlerine uyulmaması halinde karşımıza çıkan usulsüzlük cezaları, kendi arasında “genel usulsüzlük” ve “özel usulsüzlük” isimleri altında ayırıma tabi tutularak anılan kanunun 352 ve 353’üncü maddelerinde hükme bağlanmıştır. Genel usulsüzlük cezalarından daha ağır yaptırımlar içeren özel usulsüzlük cezaları ağırlıklı olarak V.U.K.’da yer alan belgelerin verilmesi ve alınması yükümlülüklerine aykırı davranılması halinde ortaya çıkar. Vergi kanunlarında öngörülen bahsettiğimiz belge düzenine uyum yükümlülüğü, devletin vergileme işlevinin sağlıklı bir şekilde yürütülmesine ve vergi güvenliği amacına hizmet etmektedir. Ancak bu amacın sağlanması, yükümlü ve sorumluların etkin bir şekilde denetlenmesine bağlıdır.Vergileme dönemi sona erdikten sonra yapılan denetimler, vergi kaybı ile ilgili kanıt ve izlerin çoğunlukla ortadan kalkmış bulunması sebebiyle ancak belli ölçüde etkin olduğundan, denetimin vergi kaybına yol açacak suçların zamanında önlenmesini sağlayacak şekilde yürütülmesi gereklidir. Bunun ayrıca, ileride daha büyük cezalara muhatap kılınmalarının önlenmesi gibi yükümlü ve vergi sorumluları yönünden de yararı vardır. Bununla birlikte, yaptırımsız bir denetimin, kendisinden beklenilen yararı sağlayamayacağı da kuşkusuzdur. Bu bakımdan, Kanun Koyucu, özel usulsüzlük cezalarının vergi denetimlerine arzulanan etkiyi sağlayabileceği inancındadır. Temelde bu gerekçelerle düzenlenen özel usulsüzlük cezalarından, fatura ve benzeri evrak verilmemesi ve alınmaması halinde kesilecek usulsüzlük cezalarına ilişkin olarak tereddüt oluşturan hususların yargı kararları çerçevesinde değerlendirilmesi yazımızın konusunu oluşturacakır.